się jednak bezwzględnie inwigilację, zwłaszcza pod kątem jego kontaktów z nielegalnymi stowarzyszeniami, zarówno polskimi jak i francuskimi, oraz zbieranie materiałów mogących skompromitować go w oczach opinii publicznej”. 55/86 16 mai 1845, list wdowy Ramudy do prefektury policji „Jako przykładna obywatelka, kobieta o nieposzlakowanej opinii i wdowa borykająca się nie dość, że z synem gamoniem, to jeszcze tuzinem lokatorów kamienicy odziedziczonej po mężu przy rue Mouffetard 71, zwanej Pod Trzema Pchłami, składam niniejszym doniesienie na Adama Podhoreckiego, którego ku utrapieniu własnemu przyjęłam pod swój dach lat temu pięć. Znosiłam dotychczas jego osobę, gdyż choć Polak, czynsz płacił regularnie i burd nie wszczynał. Ale pod koniec roku ubiegłego, w drugim tygodniu grudnia, miarka się przebrała, bo sprowadził sobie trumnę. Wielka była, w drzwi się nie mieściła, więc żeby ją do sutereny wcisnąć, dziurę wyrżnął w ścianie. 56/86 Dziurę zalepił i popłacił koszty, ale straszy mi lokatorów po nocach, bo z jego pokoju dolatują przeraźliwe krzyki. Upraszam więc, żeby się Podhoreckim jak najszybciej zająć, a najlepiej gdzie zamknąć, bo on wariat, albo – nie daj Boże – karbonar. Może on nawet zamach na Najjaśniejszego Pana planuje. Jakby trza go było aresztować, to błagam, po cichu, bo króla naszego i tak kule ani bomby się nie imają, ale moją reputację szlag może trafić”. 2 jula 1845, dwudziesta czterdzieści sześć To już koniec. Za chwilę zabije go głód. Komisarz Henry Lang odkłada do teczki ostatni dokument i niecierpliwie sięga po dzwonek. Wymachuje nim jak najdalej od głowy, ale i tak brzęczenie wnika pod czaszkę. Uporczywie wpatruje się w drzwi, jak- 57/86 by chciał je otworzyć siłą woli. Otwiera je jednak koścista ręka. A za ręką w ramę futryny wciska się cała pająkowata i pomarszczona figura agenta kryminalnego Teofila Bergsona, która – o czym natychmiast myśli Lang – nie przydaje powagi policji kryminalnej.